Op Terschelling stonden twee lange afstandsradars, een Wasserman Schwer en een Wasserman Mittel. Het bereik van deze radars lag tussen de 200 en 300 km. Dit betekende dat de Duitse luchtmacht de Geallieerde vliegtuigen al kon volgen zodra ze de Engelse kust verlaten hadden.
Kijk je naar vliegroutes, zoals onderstaande van een aanval op Bremen door de U.S. 8e luchtmacht, dan kun je concluderen dat de bommenwerpers boven de Noordzee buiten het bereik van de Duitse jagers vlogen, maar dat de route voor het grootste deel in beeld was van de Duitse luchtmacht leiding. Die kon haar tegenaanvallen daarmee goed plannen. De verliezen van de Amerikaanse luchtmacht waren in de beginfase van de aanvallen op Duitsland zeer hoog.
Reacties (0)